Waldemar Wierzba

POZNANIOKI NA DWORCU WEW SZAMOTUŁACH

Wiara co sie wew tym blubraniu przetwiyro:

WUJA CZECHU, echt poznaniok; chłop, a nie ramiąszko
CIOTKA MANIA, ta co mo pomiyńszkanie na Winogradach i giery, że łe jery!
GENAS, jeji synol (tyn co fliski kładzie)
WUJAS BINIU ZES SZAMOTUŁ, co mo pomiyńszkanie w Rynku
CIOTKA SEFERYNA, ślubno wujasa Binia, siora ciotki Mani (jagby sie chtó pytoł: to pomiyńszkanie wew Rynku jes na nióm, nie na wujasa)

Wuja Czechu, Ciotka Mania i Genas wysiodajóm na dworcu wew Szamotułach zez bany. Wuja zes Genasym rugajóm rajzetasze, a ciotka wew pazurze aby trzymie tytke zez szkarupkami łod joj na twardo, co je wuja Czechu  i Genas spucli wew banie, jag  jachali dó Szamotuł.

Tej, wiara, normalnie, nie idzie spiłować zes tegó wuji Czecha. Bo ile jest zes tegó Poznanio dó Szamotuł? No rzut beretym, nie. Aby sie wsiuńdzie, zaro trza wysiodać. Ani sie porzómnie człowiek nie zdunży uczplić. Ale wuja Czechu nie!… Ón ledwó sie wkantoli dó bany, zaro musi so łobrać jajo zes szkarupki, płosolić, płopieprzyć i dó tegó klapśtula aby ze samym masłym, ale, tej, grubo, jag błotym, nie. Jak se tegó nie spucnie i kawóm zes stodoły, co jóm ciotka wew termosie trzymie, nie popije, to ón nie uwożo, że jachoł banóm.

A tyn Geniu, to drugi taki sóm szplin jag wuja. Ino ciotka mo aby ciut fersztandu wew tyj swłoji glacy. Żeby nie łóna, to by mówie wóm, wiara, tej, normalnie wuja Czechu zez Genasym dojachali dó Szczecina, zamiast wysiejś wew Szamotułach, nie. Nó bo by te jaja żarli i rżnyli wew tysiunca i by zapomnieli wysiejś. I by my dzisiej musieli blubrać ło Szczecinie, nie. A to by sie nóm cheba nie widziało. Bo dzie Szczecinowi do Szamotuł?!…

Jag ino sie wtrajtali dó bany na Głównym, to jym łod razu ciotka godaa, że za Rokietnicóm jes Kiekrz zez Ławicóm, ino że na łodwyrtke jak sie jedzie dó a nie zes Szamotuł, nie. Ale to już buło dó wuji i dó Genasa za trudne.

Jeszczy porzómnie nie zdunżyli wysiejś… Sie patrzóm, wej, a tutej leeci dó  niych ciotka Seferyna, a sie za nióm trajto wujas Biniu. Ryfe mo jakómsiś, tej, nie za specjalnóm. Obrómblany, tej, jag nie wiym. Musiaa mu ciotka ło cóś dać oremus.

– Łejery, kłochany, świynty!… O małe co by my nie zdunżyli, bez tegó Binia. Szczyńdzi bateryjki dó zygara i loto ci tej, co po fiułke dó łokna szpycnóńć na tyn zygor na Rynku, taki fifny, co stoji tam na rogu koo PZU. Ale łón mo kurzypatrz i jak słóńce nie świci za dobrze, to ci źle czyto godziny. Żebym jo sama dziesiej nie kiłka, to by my jeszczy siedzieli u sie wew jadalce, a nie sie witali zez wami na dworcu. I byście musieli sie tośtać bez cołkóm Dworcowóm i Średnióm zez tymi rajzetaszami. To jes ale hektar!

Ciotka Seferyna dała so kalafki zez ciotkóm Manióm, zez wują Czechym i zez Genasym i zaroz potym wsiadła na wujasa Binia: –Tata, bierz te rajzetasze i wetkej dó kufra. Ale przód podjedź mi tu bliży tóm swojóm karytóm!

– Już lete mamula! I wujas leci dó tegó swojygó mesia łokularnika. Łodpolo. Podjyżdżdżo. Rajzetasze do kufra wtyko. Zaś szysko sie wiara katoli dó środka i cuzamen jadóm na Rynek. Karyta cołko sie ryloce. Wunchy wujasa Binia tyż mu lotajóm ko kluki. No zaro mu łodlecóm – tak trzyńsie. Dobrze, że my te jaja na twardo spucli, bo by sie tero same łobrały ze szkarupek!…

Waldemar Wierzba – polonista, regionalista, redaktor i miłośnik gwary poznańskiej. Autor wielu publikacji propagujących gwarę; należą do nich m.in. Słownik gwary poznańskiej. Z naszego na polski, z polskiego na nasze, Przykazania Poznaniaka, Ale szport, tej!… żarty gwarą.