Krzysztof Kąkolewski

Patrząc na jakiś przedmiot, otrzymujemy jego odbicie w oku – ślad przedmiotu.
Bo tak naprawdę człowiek tylko to zobaczył, co sobie uświadomił.

                                                           Władysław Strzemiński

Dochodzę do przekonania, że całe moje malarstwo jest właśnie „uświadamianiem sobie”. Wcześniej obraz powstawał według zasady: sytuacja/obiekt/zdarzenie – pomysł/idea/realizacja. Tak powstawał cykl kobiet/Laszek.

Nieoczekiwanie dla mnie samego (nie wiem, czy w drodze ewolucji, czy mutacji) zasada ta uległa zmianie – pojawiają się „powidoki” wspomnień, gotowych obrazów z „przyszytą” ideą i domagają się natychmiastowej realizacji, która dokonuje się poprzez erupcję tworzenia. Determinuje to wybór nowych środków wyrazu i materiałów, a farbą stać może się wszystko.

Tak powstał cykl Horyzonty. „Powidoki” miejsc, które odwiedziłem, przenikające się z ich wyobrażeniem. Próba określenia tego, co nie istnieje fizycznie, a jednak jest widzialne. Bo horyzont to styk. Jest przed i za, a nawet w.

Kiedy indziej Strzemiński mówi: „Każdy widzi inaczej, każdy wybór jest dobry, bo jest Wasz”, bo świadomość wzrokową każdy ma inną, ukształtowaną w odmiennych warunkach. Odnosi się to także do widza. Widz ma prawo do własnej interpretacji i odbioru, i  bez znaczenia staje się pytanie „co autor miał na myśli?”. Każdy nawet najbardziej abstrakcyjny obraz jest osadzony w rzeczywistości i z niej się wywodzi. Moja świadomość wzrokowa nieustannie wzrasta, bo tylko tak może dokonać się jakikolwiek postęp.

Nawet jeśli na końcu miałoby się okazać, że rzeczywistość zacznę postrzegać abstrakcyjnie.

Krzysztof Kąkolewski